قدم ز خویش برون نه فلک سواری کن
بکش به جیب سر خود کلاهداری کن

به هر چه می کشدت دل درین سرای سپنج
به تیغ قطع تعلق نگاهداری کن

نهاده اند ترا لوح خاک ازان به کنار
که گوشه ای بنشین مشق خاکساری کن

گرت هواست که در وصل آفتاب رسی
به وقت صبح چو گردون ستاره باری کن

به کوه، موجه دریا چه می کند صائب؟
علاج خصم سبکسر به بردباری کن