هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از صائب تبریزی است که مضامینی مانند عشق، رنج، صبر، و تسلیم در برابر تقدیر را بیان می‌کند. شاعر از مفاهیمی مانند می، ساقی، و وصل گل برای انتقال احساسات عمیق استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کاررفته نیاز به دانش ادبی نسبتاً بالایی دارند.

غزل شمارهٔ ۶۳۷۸

یا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
یا عاقلانه ترک در می فروش کن

چون می درین دو هفته که محبوس این خمی
سرجوش زندگانی خود صرف جوش کن

بسیار نازک است سخن های عاشقان
بگذار گوش را و سرانجام هوش کن

چون صبح در پیاله زرین آفتاب
خونابه ای که می دهد ایام نوش کن

از بی قراری تو جهان است پر خروش
این بحر را به لنگر تمکین خموش کن

زان پیشتر که خرج کند گفتگو ترا
پهلو تهی ز صحبت این خودفروش کن

از روی تلخ توست چنین مرگ ناگوار
این زهر را به جبهه واکرده نوش کن

وصل گل از ترانه شب عندلیب یافت
زنهار در کمینگه شبها خروش کن

از نافه می توان به غزال ختن رسید
جان را فدای مردم پشمینه پوش کن

ساقی صبوح کرده ز میخان می رسد
صائب وداع صبر و دل و عقل و هوش کن
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۳۷۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۳۷۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.