بر آن عذار نه زلف مشوش افتاده
که موج بر رخ صهبای بی غش افتاده

ترا به چشم محال است میکشان نخورند
چنین که باده حسن تو بی غش افتاده

قلم ز نامه شوقم به خویش می لرزد
که نی سوار به صحرای آتش افتاده

ز شانه ای که به زلفت کشیده است نسیم
هزار رشته جان در کشاکش افتاده

به دست باده گلگون عنان مده زنهار
که نوسواری و این اسب سرکش افتاده

غلط به خامه مو می کنند بی خبران
ز فکر بس که دماغم مشوش افتاده

چگونه محو نگردی ز ساده لوحی ها؟
تو طفل و خانه دنیا منقش افتاده

دل از نظاره آن لب چگونه سیر شود؟
سفال تشنه به صهبای بی غش افتاده

ز دانه دل من دود تلخ می خیزد
به خرمن که دگر باز آتش افتاده؟

عجب که ناله عاشق شود عنانگیرت
چنین که توسن ناز تو سرکش افتاده

ز سنگ می گذرد صاف تیر مژگانش
کمان ابروی او بس که پرکش افتاده

حضور دل ز غم و درد عشق می داند
سمندری که به دریای آتش افتاده

به حال سوختگان رحم می کند صائب
نگاه هر که بر آن روی مهوش افتاده

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir