هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به موضوعاتی مانند عشق، فقر، تقدیر و رضایت از زندگی می‌پردازد. شاعر از معاشرت با جمعیت گریزان است و به خلوت با معشوق پریزاد خود علاقه دارد. او از ناعادلانه بودن تقسیم ثروت در جهان شکایت می‌کند و اشاره می‌کند که اگر سخن در زمان او ارزش داشت، می‌توانست نیازمندان را بی‌نیاز کند. همچنین، شاعر از عشق و زیبایی معشوق خود سخن می‌گوید و رضایت خود را از دوری از جمعیت بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و اجتماعی موجود در شعر نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان بالای 16 سال یافت می‌شود. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و انتقادی ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۶۶۶۲

هر که دارد با پریزادان معنی خلوتی
همچو مارش می گزد هر حلقه جمعیتی

در بساط هر که باشد ساغری از خون دل
کی چو مینا سر فرود آرد به هر کیفیتی؟

فقر اگر فرمانروای عالم ایجاد نیست
از چه می گیرند شاهان از فقیران همتی؟

خارخار سیر گلشن نیست در خاطر مرا
کز دل بی مدعا در سینه دارم جنتی

بخت شور ما ز اشک لاله گون شرمنده نیست
بر زمین شور باران را نباشد منتی

می توانستیم کردن سایلان را بی نیاز
گر سخن در عهد ما می داشت قدر و قیمتی

چون ندانم آیه رحمت خط سبز ترا؟
کز برای دفع ارباب هوس شد تبتی

زهر در زیر نگین چون سبزه باشد زیر سنگ
چون لب لعل تو نوخط شد به اندک فرصتی؟

شکر کز جمعیت خاطر پریشان نیستم
نیست صائب گر مرا چون دیگران جمعیتی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۶۶۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۶۶۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.