هوش مصنوعی:
شاعر در این متن به ستایش خود و توانایی‌هایش می‌پردازد و خود را برتر از دیگران می‌داند. او از زبان تیز و طبع موشکاف خود سخن می‌گوید و ادعا می‌کند که هیچ‌کس به پای او نمی‌رسد. همچنین، به شهرت و هنر خود اشاره می‌کند و معتقد است که اشعارش بی‌نظیر هستند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم پیچیده و استعاره‌های ادبی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی نیاز دارد. همچنین، موضوع خودستایی و غرور ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک یا مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۶۷۸۹
شنیدم بلبل خود را ستایش کرده ای جایی
میان عندلیبان دگر افتاده غوغایی
من و عقل نخستین را به جنگ یکدگر افکن
ز من تیغ زبان در کار بردن وز تو ایمایی
ز طبع موشکافم شانه پشت دست می خاید
به گردم کی رسد همچون صبا هر بادپیمایی؟
چراغ دودمان شهرتم از شعله فطرت
ندارد آسمان امروز چون من نکته پیرایی
به دیوان خیابانش سراسر گشته ام صائب
ندارد بوستان چون مصرع من سرو رعنایی
میان عندلیبان دگر افتاده غوغایی
من و عقل نخستین را به جنگ یکدگر افکن
ز من تیغ زبان در کار بردن وز تو ایمایی
ز طبع موشکافم شانه پشت دست می خاید
به گردم کی رسد همچون صبا هر بادپیمایی؟
چراغ دودمان شهرتم از شعله فطرت
ندارد آسمان امروز چون من نکته پیرایی
به دیوان خیابانش سراسر گشته ام صائب
ندارد بوستان چون مصرع من سرو رعنایی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۷۸۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۷۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
