هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، عشق و عرفان را با مفاهیمی مانند فقر معنوی، بندگی، و وحدت وجود درمیآمیزد. شاعر از میخانه عشق به عنوان جایگاه فقرا و عاشقان یاد میکند و به ستایش عشق حقیقی و انتقاد از زهد ریایی میپردازد. همچنین، اشاره به نادانی انسانها در فهم یکپارچگی عشق و اهمیت خاکساری در برابر حق دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و انتقادی در شعر وجود دارد که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی اشارات به می و میخانه ممکن است برای سنین پایینتر نامناسب باشد.

غزل شماره ۸۶

ما ز میخانه عشقیم گدایانی چند
باده نوشان و خموشان و خروشانی چند

ای که در حضرت او یافتهٔ بار ببر
عرضهٔ بندگی بیسر و سامانی چند

کای شه کشور حسن و ملک ملک وجود
منتظر بر سر راهند غلامانی چند

عشق صلح کل و باقی همه جنگست و جدل
عاشقان جمع و فرق جمع پریشانی چند

سخن عشق یکی بود و لی آوردند
این سخنها بمیان زمرهٔ نادانی چند

آنکه جوید حرمش گو بسر کوی دل آی
نیست حاجت که کند قطع بیابانی چند

زاهد از باده فروشان بگذر دین مفروش
خورده بینها است در این حلقه و رندانی چند

نه در اختر حرکت بود نه در قطب سکون
گر نبودی بزمین خاک نشینانی چند

ای که مغرور بجاه دو سه روزی بر ما
رو گشایش طلب از همت مردانی چند
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شماره ۸۵
گوهر بعدی:غزل شماره ۸۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.