بدان دلفریبی که گیتی نماید
خردمند را دل نهادن نشاید

چه بندی دل اندر خیالات عالم؟
که آیینه رو عاریت می نماید

گره های غمزه مبین سخت و محکم
که چرخش ندید آن، مگر می گشاید

چه بیهوده گویی که پاینده مانم
تو مانی، اگر زندگانی نپاید؟

کسی زنده ماند به معنی و صورت
که از راه صورت به معنی گراید

دل خلق سنگین و دل در خرابی
ازان سنگها این عمارت نشاید

خس است آدمی، چون گرفتار زر شد
چون آن کاه کش کهربا می رباید

ز اصحاب ناجنس زادی نیابی
که استر شود جفت و کره نزاید

چو تو تلخ گویی، همان است پاسخ
عدوگاه دشنام شکر نخاید

بدان ماند از خام جستن بصیرت
که بر خشت خام ابلهی سر نساید

حدیث جهان گر ز من راست پرسی
«دروغی ست آسان که خسرو سراید»