هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عارفانه، بیانگر درد و شوق عاشقانه‌ی شاعر به معشوق است. شاعر از جدایی و فراق شکایت می‌کند و از عشق و مهر معشوق سخن می‌گوید. او از غم و اندوه خود می‌نالد و از صبر و شکیبایی‌اش می‌گوید. شعر پر از تصاویر و استعاره‌های زیبا و احساسی است.
رده سنی: 15+ محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و عارفانه عمیق است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر و استعاره‌ها نیاز به سطحی از بلوغ فکری و احساسی دارند.

شمارهٔ ۴۴۷

همه جان و دلست دلبر من
گر چه نگذاشت جان و دل بر من

دل ز روزن چو گرد بیرون شد
کو چو باد اندر آمد از در من

مرغ شوقش مرا چو دانه بخورد
باز مهرش همی کند پر من

ز ابروی چون کمان خدنگ مژه
راست چون کرد در برابر من

علم صبر بر زمین انداخت
دل که او بود قلب لشکر من

ای غمت خاک کوی را هر شب
آب داده ز دیده تر من

خامی من نگر که در هوست
دیگ سوداست کاسه سر من

من خطیب ثنای حسن توام
نه فلک پایهای منبر من

همچو آتش هرآنچه دید بسوخت
عود غم در دل چو مجمر من

مصر جامع منم غمان ترا
اشک و شعرست نیل و شکر من

تا من از مجلس تو دور شدم
پر شد از خون دیده ساغر من

گوییا چون بریشم چنگست
هر رگی بهر ناله در بر من

گر کسی از تو حال من پرسد
تو بگو ای بغمزه دلبر من

بی نواییست بهر آوازی
همچو پرده ملازم در من

از همه خلق سیف فرغانیست
بارادت غلام و چاکر من
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۴۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.