هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به بیان درد هجران، عشق و شکستگی‌های روحی می‌پردازد. شاعر با اشاره به عناصری مانند پسته، شکر، طوطی، و گوهر، احساسات خود را نسبت به معشوق بیان می‌کند و از رنج‌های عشق و طعنه‌های مردم می‌نالد. در نهایت، او عشق را به عنوان بار سنگینی توصیف می‌کند که حتی شاخه‌های درختان را می‌شکند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم به‌کاررفته نیاز به درک ادبی بالاتری دارند که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

شمارهٔ ۴۸۲

ای پسته دهانت نرخ شکر شکسته
وی زاده زبانت قدر گهر شکسته

من طوطیم لب تو شکر بود که بینم
در خدمت تو روزی طوطی شکر شکسته

آنجا که چهره تو گسترده خوان خوبی
گردد ز شرم رویت قرص قمر شکسته

چون بازگرد عالم گشتم بسی و آخر
در دامت اوفتادم چون مرغ پرشکسته

نقد روان جان را جوجو نثار کردم
زین سان درست کاری ناید ز هر شکسته

من خود شکسته بودم ازلشکر غم تو
این حمله بین که هجرت آورد بر شکسته

وز طعنهای مردم در حق خود چگویم
هر کو رسید سنگی انداخت بر شکسته

بارم محبت تست ای جان و وقت باشد
کز بار خویش گردد شاخ شجر شکسته

گرمن شکسته گشتم از عشق تو چه نقصان
هیچ از شکستگی شد بازار زر شکسته؟

امشب زسنگ آهم در کارگاه گردون
شد شیشهای انجم دریکدگر شکسته

دی گفت عزت تو مارابکس چه حاجت
من کس نیم چه دارم دل زین قدر شکسته

از هیبت خطابت شد سیف رادل ای جان
همچون ردیف شعرش سرتا بسر شکسته
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۸۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.