هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از بیکاری و فراغت به عنوان موهبتی خوشایند یاد می‌کند و بیان می‌کند که اگر کسی شایسته باشد، دولت و خوشبختی به سراغش می‌آید. همچنین، او به نقش امام در روزگار اشاره کرده و تأکید می‌کند که اگر امام به کسی توجه نکند، آن شخص فرصت‌هایش را از دست می‌دهد. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که برای او، هم دولت و هم نکبت ابزاری بیش نیستند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۱۷ - حسب الحال
مرا بس ز دیوان مرا ز خدمت
خوشا روز بیکاری و وقت عطلت
بر این تیغ کوه گل انبار گویی
چو فغفور بر تختم و فور برکت
چو دولت مهیا بود مر کسی را
اگر او نجوید بجویدش دولت
امامی که بر روزگارست ما را
اگر او ندارد بدادمش مهلت
اگر دولت آید و گر نکبت آید
به نزدیک من هر دو را هست آلت
خوشا روز بیکاری و وقت عطلت
بر این تیغ کوه گل انبار گویی
چو فغفور بر تختم و فور برکت
چو دولت مهیا بود مر کسی را
اگر او نجوید بجویدش دولت
امامی که بر روزگارست ما را
اگر او ندارد بدادمش مهلت
اگر دولت آید و گر نکبت آید
به نزدیک من هر دو را هست آلت
وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن (متقارب مثمن سالم)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶ - پیری و جوانی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸ - عرض بیچارگی و آرزوی گرمابه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
