گردن و گوش غزل و مدح را
بی حد پیرایه و زیور زدیم

بی مر با بخت در آویختیم
با فلک سفله بسی سر زدیم

سود ندیدیم ز نوک قلم
دست بدان قبضه خنجر زدیم

خیره فرو ماند فلک زانکه ما
بر بت و بتخانه و بتگر زدیم

از قبل بچه آزر به تیغ
آتش در قبله آزر زدیم

وز پی این آهو چشمان باغ
با همه شیران جهان بر زدیم