هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از زیبایی‌های معشوق و احساسات خود سخن می‌گوید. او از عناصری مانند مشک، عنبر، سرو، گل و ماه برای توصیف معشوق استفاده می‌کند و احساس عشق و آرزوی خود را بیان می‌دارد. همچنین، در بخشی از شعر، به مفاهیم عرفانی مانند صنع الهی اشاره شده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی کلاسیک، فهم آن را برای سنین پایین‌تر دشوار می‌سازد.

غزل شمارهٔ ۸۴

خطت مشکست و خالت عتبر تر
جهان را کرده ای پر مشک و عنبر

رخ ولبت را مپوش از دردمندان
زمعلولان که پوشد گل به شکر؟

قد سرو و لبت در روضه ی جان
نشان طوبی است و آب کوثر

رخت آیینه ی صنع الهی است
تعالی شانه الله الکبر

ز ابرویت که آن مشکین خیالیست
هلالی بسته ای بر ماه انور

برت گفتم کشم یک شب در آغوش
به خنده گفت ناید سرو در بر

مرا پیوسته هست از آرزویت
خیالی کج چو ابروی تو در سر

ببر آب و لطافت سرو و گل را
چو سرو ناز بر گلزار بگذر

درتو اهل دولت را مآب است
سر ابن حسام و خاک آن در
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.