هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و مذهبی است که در آن شاعر به ستایش و عشق به معشوق الهی پرداخته و از لطف و کرم بی‌پایان او سخن می‌گوید. شاعر ابراز می‌کند که قادر به توصیف کامل این لطف نیست و تنها می‌تواند با دعا و عبادت قدردانی کند. همچنین، به بخشش گناهان و پاک شدن از سیاهی‌ها اشاره دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن‌ها ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیده‌تر، مناسب مخاطبان با سطح درک بالاتر است.

غزل شمارهٔ ۱۲۷

ما نیاریم که وصف تو کماهی بکنیم
شکر الطاف تو ای لطف الهی بکنیم

عذر خواهی قدوم تو گر امکان باشد
به دعای سحر و ورد پگاهی بکنیم

خواهش ار جان عزیزست بفرمای که ما
به دل و دیده و جان آنچه تو خواهی بکنیم

دوش خوش گفت مرا سابقه ی روز ازل
کای بسا لطف که ما نامتناهی بکنیم

نامه ی ابن حسام از چه سیه شد به گناه
ما به آب کرمش محو سیاهی بکنیم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.