هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از زندگی خود در میکده و خرابات سخن می‌گوید و خود را نه مرد صومعه و عبادت‌های رسمی می‌داند. او کعبه را در ابروی معشوق خود می‌بیند و سجده‌گاهش را درگاه معشوق می‌داند. شاعر از ریا و سالوس در زهد دوری می‌جوید و به باده و عشق روی می‌آورد. او از افسردگان و کسانی که حال وجد او را درک نمی‌کنند، گلایه دارد و عمر خود را در زهد ریایی ضایع شده می‌داند.
رده سنی:
18+
متن دارای مضامین عرفانی و انتقادی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، اشاره به مفاهیمی مانند باده و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.
غزل شمارهٔ ۱۲۹
مقیم میکده و ساکن خراباتم
نه مرد صومعه و سمعه و مقاماتم
مرا به کعبه چه خوانی که طاق ابرویت
بس است روز دعا قبله ی مناجاتم
اگر نه بر سر کویت به طوع سجده کنیم
ملک گناه نویسد به جای طاعاتم
مقرّبان صوامع نشین لاهوتی
کنند ورد سحر نغمه ی مقالاتم
حدیث وجد من افسردگان کجا دانند
فلک به چرخ در آید ز شوق حالاتم
برفت عمر به زهد ریا و سالوسم
کجاست باده که ضایع گذشت اوقاتم
به باده خرقه ی ابن حسام رنگین کن
که دل ملول شد از رنگ زرق و طاماتم
نه مرد صومعه و سمعه و مقاماتم
مرا به کعبه چه خوانی که طاق ابرویت
بس است روز دعا قبله ی مناجاتم
اگر نه بر سر کویت به طوع سجده کنیم
ملک گناه نویسد به جای طاعاتم
مقرّبان صوامع نشین لاهوتی
کنند ورد سحر نغمه ی مقالاتم
حدیث وجد من افسردگان کجا دانند
فلک به چرخ در آید ز شوق حالاتم
برفت عمر به زهد ریا و سالوسم
کجاست باده که ضایع گذشت اوقاتم
به باده خرقه ی ابن حسام رنگین کن
که دل ملول شد از رنگ زرق و طاماتم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
