هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر خود را به پرندگانی مانند طوطی و عندلیب تشبیه می‌کند و از جایگاه والای روحانی خود سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که در زوایای قدس معتکف است و محرم بزم سلطان است. همچنین، از درد و درمان خود می‌گوید و اینکه دیگران نباید از روی نوشته بخوانند، چرا که او نانوشته‌ها را می‌خواند. در پایان، شاعر خود را همچون گل تازه و خندان در حضور معشوق توصیف می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان شعری قدیمی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامفهوم باشد.
غزل شمارهٔ ۱۴۰
طرفه طوطی ّ شکَّرستانیم
عندلیب هزار دستانیم
طایر آشیان لاهوتیم
تو چه دانی که ما چو مرغانیم
در زوایای قدس معتکفیم
محرم بزم عیش سلطانیم
درد و درمان ما بجوی که ما
گاه دردیم و گاه درمانیم
دیگران گو نبشته برخوانید
زان که ما نا نبشته می خوانیم
جان به ما شاد و ما بجانان شاد
جان جانیم و جان جانانیم
ما چو ابن حسام در رخ دوست
همچو گل تازه روی و خندانیم
عندلیب هزار دستانیم
طایر آشیان لاهوتیم
تو چه دانی که ما چو مرغانیم
در زوایای قدس معتکفیم
محرم بزم عیش سلطانیم
درد و درمان ما بجوی که ما
گاه دردیم و گاه درمانیم
دیگران گو نبشته برخوانید
زان که ما نا نبشته می خوانیم
جان به ما شاد و ما بجانان شاد
جان جانیم و جان جانانیم
ما چو ابن حسام در رخ دوست
همچو گل تازه روی و خندانیم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
