ایا ثنای تو بر جملهٔ خلایق فرض
کم از بزرگی تو آسمان بطول و بعرض

تو شمس دینی و بر شمس آسمان گشتست
نماز بردن سوی در رفیع تو فرض

امید رزق ز دیوان جود تو دارد
هر آنکسی که دهد لشگر امانی عرض

ز سیر هفت ستاره ، ز دور هفت فلک
چو تو نیاید یک تن علی بسیط الارض

ترا شد ستم بنده ، که کردیم آزاد
هم از عنای سؤال و هم از عقیلهٔ قرض