شیر خدا شاه ولایت علی
صیقلی شرک خفی و جلی

روز احد چون صف هیجا گرفت
تیر مخالف به تنش جا گرفت

غنچهٔ پیکان به گل او نهفت
صد گل راحت ز گل او شکفت

روی عبادت سوی مهراب کرد
پشت به درد سر اصحاب کرد

خنجر الماس چو بفراختند
چاک بر آن چون گل‌اش انداختند

غرقه به خون غنچهٔ زنگارگون
آمد از آن گلبن احسان برون

گل گل خونش به مصلا چکید
گفت: چو فارغ ز نماز آن بدید

«اینهمه گل چیست ته پای من
ساخته گلزار، مصلای من؟»

صورت حال‌اش چو نمودند باز
گفت که: «سوگند به دانای راز،

کز الم تیغ ندارم خبر
گرچه ز من نیست خبردار تر

طایر من سد ره نشین شد، چه باک
گر شودم تن چو قفس چاک چاک؟»

جامی، از آلایش تن پاک شو!
در قدم پاکروان خاک شو!

باشد از آن خاک به گردی رسی
گرد شکافی و به مردی رسی