زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا
عشق تو ره نمود به کوی جنون مرا

هم سینه شد پر آتش و هم دیده شد پر آب
در آب و آتشست درون و برون مرا

شوخی که بود مردن من کام او کجاست؟
تا بر مراد خویش ببیند کنون مرا

خاک درت ز قتل من آغشته شد به خون
آخر فکند عشق تو در خاک و خون مرا

چشمت، که صبر و هوش هلالی به غمزه برد
خواهد فسانه ساختن از یک فسون مرا