۲۷۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۴۴

چو لاله سینه من کاش پاره پاره کنند!
بداغهای درون یک بیک نظاره کنند

بپیش یار دلم را، چو غنچه، بشکافند
باو جراحت پنهانم آشکاره کنند

ز سیل دیده خرابم، ز سوز سینه کباب
میان آتش و آبم، ز من کناره کنند

ز اشک و چهره زردم اگر نیند آگاه
شبی تفحص آن از مه و ستاره کنند

بر آستان وفا سر نهاده ام عمری
که در حساب سگانش مرا شماره کنند

ز تیغ طعنه بیک بار نیم کشته شدم
نعوذ بالله! اگر طعن من دوباره کنند

دل حزین هلالی ز درد هجران سوخت
برای درد دل او بلطف چاره کنند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.