زبان او، که ندیدم ز تنگی دهنش
امید هست که بینم به کام خویشتنش

چه نازکیست، تعالی الله! آن سهی قد را؟
که از گل و سمن آزرده می شود بدنش

هزار تازه گل از بوستان دمید ولی
یکی ز روی لطافت نمی رسد به تنش

سزد که جامه ی جان را قبا کند از شوق
هزار یوسف مصری به بوی پیرهنش

تبارک الله! ازین سبزه ای که تازه دمید!
به دامن سمن و بر کنار یاسمنش

برادران، به سگ کوی یار اگر برسید
تحیتی برسانید از زبان منش

هلالی از لب جانان عجب حدیثی گفت!
که تازه شد همه جان ها ز لذت سخنش

«هلالی جغتایی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir