روزی که بر لب آید جانم در آرزویش
جان را بدو سپارم، تن را به خاک کویش

چون از وصال آن گل دیدم که: نیست رنگی
آخر به صد ضرورت قانع شدم به بویش

خورشید روی او را نسبت به ماه کردم
زین کار نامناسب شرمنده ام ز رویش

مسکین دل از ملامت آواره ی جهان شد
ای باد، اگر ببینی، از ما سلام گویش

دهقان ز جوی تاکم سیراب ساخت، یارب
از آب زندگانی خالی مباد جویش

از جستجوی وصلش منعم مکن، هلالی
گیرم که هم نیابم، شادم به جستجویش