صبح امید همانست و رخ یار همان
تار آن طره شبرنگ و شب تار همان

نیست چون هیچ تفاوت ز رقیبان با من
پیش تو یار همان باشد و اغیار همان

طی شد افسانه هر عاشق و معشوق، که بود
قصه ما و تو در کوچه و بازار همان

همره غیر چو باشی دلم آزرده مکن
جان من، بس بود آزار دل زار همان

گویم، ای شوخ، بدیوار غم دل پس ازین
با تو گفتن چو همانست و بدیوار همان

دل و دین باخت هلالی بتمنای وفا
و آن جفا جوی باو بر سر آزار همان