هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که از عناصر طبیعت مانند گل، سنبل، و باغ برای بیان احساسات عمیق و گاه دردناک استفاده می‌کند. شاعر از عشق، جدایی، و رنج سخن می‌گوید و در عین حال به مفاهیمی مانند تربیت، امید، و رحمت الهی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از عبارات مانند 'آتشی در خانمان خویشتن خواهد زدن' می‌تواند حاوی احساسات شدید و پیچیده باشد که مناسب سنین بالاتر است.

غزل شمارهٔ ۳۰۰

خط ریحانش رقم بر نسترن خواهد زدن
سنبل تر پنجه بر روی سمن خواهد زدن

سروناز من، که سوی باغ شد دامن کشان
طعنها بر نازنینان چمن خواهد زدن

گر هلالی ناگهان در کنج غم آهی کشید
آتشی در خانمان خویشتن خواهد زدن

گل برگ را ز سایه سنبل نقاب کن
در زیر سایه تربیت آفتاب کن

دامن مچین، ز خانه برون آی و هر قدم
ملکی بباد برده و شهری خراب کن

واعظ، بلطف دوست چو امید رحمتست
بسیار درد سرمده و کم عذاب کن

عالیست فهم یار، هلالی، بوصف او
سیماب کشته را کفنی از نقاب کن
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.