هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر عشق عمیق و دردناک شاعر به معشوق است. شاعر از عشق بی‌پایان خود، رنج‌های ناشی از آن و مقایسه خود با داستان لیلی و مجنون سخن می‌گوید. همچنین، از زیبایی روزافزون معشوق و تأثیر آن بر روح و جان خود می‌نویسد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه عمیق و احساسات پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات به درد و رنج عشق نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

غزل شمارهٔ ۳۳۳

چند گیرد جام می کام از لب میگون او؟
ساقیا، بگذار، تا بر خاک ریزم خون او

قصه لیلی و مجنون پای تا سر خوانده ام
هم تو از لیلی فزونی، هم من از مجنون او

مهر آن مه را بجان خواهم، که بس لایق فتاد
عشق روز افزون من با حسن روز افزون او

داغها دارم بدل چون لاله و نتوان نهفت
کان همه داغ درون پیداست از بیرون او

درد ما چون حسن او هر روز اگر افزون شود
زود خواهد کشت ما را حسن روز افزون او

از فسونگر نیست چون بیخوابی ما را علاج
پیش ما افسانه بهتر باشد از افسون او

نامه قتلم نوشت و ساخت عنوانش بخون
تا هم از عنوان شوم آگاه بر مضمون او

سرو میگوید هلالی قد موزون ترا
در عبارت کوته آمد طبع ناموزون او
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.