هوش مصنوعی: شاعر در این متن از می و موسیقی به عنوان ابزاری برای تربیت روح و رهایی از غم‌ها یاد می‌کند. او تأکید دارد که زندگی بدون این لذات معنوی، پوچ و بی‌روح است و انسان‌هایی که از زیبایی‌های دنیا غافل هستند، حتی در قیامت نیز زنده نخواهند بود. شاعر همچنین به اهمیت لحظات حضور و همدمی با یار اشاره می‌کند و هشدار می‌دهد که نباید زندگی را به امید بهشت موهوم از دست داد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، استفاده از نمادهایی مانند «می» و «مستی» ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر گمراه‌کننده باشد، مگر با راهنمایی و تفسیر مناسب.

شمارهٔ ۶۲۶

ساقی بیار می که فلک می‌کند ظهور
زان می که گیرد از اثرش آفتاب نور

مطرب بساز چنگ که از چنگ روزگار
کس جان نبرد جان من آخر پس از غرور

آواز چنگ تربیت روح می‌کند
هم‌چون دماغ را که دهد تربیت بخور

بی می صباح بر دلِ ما می‌شود مسا
بی‌چنگ روح در تن ما می‌شود نفور

هر خفته کز ترنّم بلبل خبر نیافت
در حشر زنده باز نباشد به نفخ صور

آن‌ها که در بدایت فطرت نمرده‌اند
کی بر کنند روز قیامت سر از قبور

ضایع مکن حیات به آوازه ی بهشت
آوازه‌ای خوش است مَثَل این ولی ز دور

غافل مشو که هست به از ملک کاینات
با همدمی دمی که میّسر شود حضور

چندین ریاضت از پیِ آن می‌کشند خلق
تا بر بساط خلد نشینند در صدور

بر خاک کوی زنده دلی ای نزاریا
بنشین که جمله بی‌خبرند از بهشت و حور
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۲۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.