هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از حافظ، به موضوعاتی مانند عشق، دوری از عقل در راه عشق، ناپایداری دنیا، و توصیه به لذت بردن از لحظه می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند شراب، شیرینی لب، و خاک و آب به‌صورت نمادین استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین استفاده از نمادهایی مانند شراب نیاز به درک ادبی دارد.

شمارهٔ ۶۵۶

بده به یار می خوش گوار شورانگیز
عقیق‌رنگ، معنبر نسیم، مشک آمیز

زمانه بر روش دور خویش می‌گردد
نه سازگاری او معتبر بود نه ستیز

گرت به دوست تقرب خوش آمد از خود دور
وگر به عشق تعلق کنی ز عقل گریز

شراب تلخ حرام است بی لب شیرین
حلال‌خواره ازین هر دو کی کند پرهیز

بلی جواب دهد گر کسی سؤال کند
ز استخوان بریزیده ی ملک پرویز

بیار خاک و در آن دیدهٔ مقلّد پاش
بیار آب و بر این سینهٔ پرآتش ریز

به خودپرست که می‌گوید از ره شفقت
که از سر هبل و لات درگذر برخیز

بخور که فردا آسان‌ترت بود ز امروز
اگر به تقدمه ادمان کنی در آتش تیز

ز پای خنب نزاری دگر مشو غایب
که حالیا به ازین نیست هیچ دست‌آویز
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۵۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.