عجب مدار خراباتیی چنین که منم
اگر به کوی خراباتیان بود وطنم

کنشت و کعبه به فرمان روم خدا مکناد
که در ضمیر من آید که من به خویشتنم

خودی خود چو براندازم آن چه ماند اوست
که دوست هم چو وجودست و من چو پیرهنم

ز پیر خرقه فرو مانده ام عجب که مرا
به هرزه توبه چرا می دهد چو می شکنم

تفاوتی نکند دشمن ار به دفع نظر
دو دیده برکندم دل ز دوست برنکنم

اگر به دست خودم می کشد به هر مویی
سری برآورد از ذوق تیغ دوست تنم

و گر به خاک فرو گویدم نزاری کو
هزار نعره برآرد که اینک از کفنم

«حکیم نزاری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir