دیر برآمد که روی یار ندیدیم
جرعه ای از جام وصل او نچشیدیم

کار به هم برزدیم و هیچ نکردیم
از پس عمری که انتظار کشیدیم

وعده ی وصلی رسیده بود به اول
خود نرسید آن به ما و ما برسیدیم

با سر سررشته ی رضا نفتادیم
بس که به خود هم چو کرم پیله تنیدیم

با قدم اول آمدیم چو عمری
بی هده بر سمت رای خویش دویدیم

نفخه ی صورِ صدایِ عشق برآمد
جمله ز تشویش هیبتش برمیدیم

با ملک الموت عشق سود نکردیم
گرچه به زاری و زور باز چخیدیم

عاقبت الامر ترک خویش گرفتیم
وز درکات مشابهت برهیدیم

هم چو نزاری ز چارچوب طبیعت
باز سوی آشیان سدره پریدیم

«حکیم نزاری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir