هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از نزاری بیانگر تسلیم و عشق بی‌قید و شرط به یار (معشوق الهی) است. شاعر از فدا کردن عقل، نفس، جان، جسم، دین و دل در راه عشق سخن می‌گوید و خود را در کشتی نجات‌بخش عشق می‌اندازد. او از دشواری‌های راه عرفان می‌گوید اما با ایمان راسخ، آنها را آسان می‌پندارد. همچنین به ناتوانی در بیان اسرار عرفان و انتخاب سکوت به عنوان بهترین پاسخ اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین نیاز به دانش پایه‌ای از ادبیات عرفانی برای درک کامل متن وجود دارد.

شمارهٔ ۹۲۶

یار با ما هر چه گوید آن کنیم
هر چه فرماید به جان فرمان کنیم

عقل و نفس و جان و جسم و دین و دل
بر هوایِ کیشِ او قربان کنیم

خویش را در کشتیِ نوح افکنیم
خویشتن را ایمن از طوفان کنیم

از مرادِ خویش بیرون آمدن
گرچه دشوارست ما آسان کنیم

گاه صورِ حسنِ جانان دردمیم
گاه بر نامحرمان تاوان کنیم

در جوابِ سایلان چون عاجزیم
هم به خاموشی بیانِ آن کنیم

چون یک‌اندازان خدنگی بفکنیم
پس چو استادان کمان پنهان کنیم

بر نمی‌آید به سعی و جهدِ ما
چاره‌ای کاین درد را درمان کنیم

منّتی نتوان نهادن گر هزار
جانِ شیرین در سرِ جانان کنیم

گر میّسر نیست کز اسرارِ حق
پیش هر کس شمّه‌ای برهان کنیم

چون نزاری گفت باید در جواب
من نمی‌دانم همین میزان کنیم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۲۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.