بساز بر بط و برزن رهِ قلندریان
قلندری چو بگفتی چه حاجت است بیان

ز دستِ ساقیِ وحدت بنوش باده شوق
ز خویشتن به در آی و عیان ببین به عیان

گرت به بت‌کده خواند کمر زدین بگشای
ورت به کفر اشارت کند ببند میان

که گر گناه به فرمان کنی بود طاعت
و گر خلاف کنی طاعتت بود عصیان

تو تا برون نروی پاک در نیاید دوست
مکن به شرکتِ خویش این یگانگی به زیان

تو دور می‌روی و او بسی قریب‌ترست
هزار بار به جانِ تو از رگِ شریان

به ترّهات مکن التفات زان که بود
چو خشت بر سرِ دریا حدیثِ بی‌بنیان

به جز کلامِ محقّق دگر محال و مجاز
به جز هدایتِ مولا دگر همه هذیان

نزاریا تو پس آن گه تمام مست شوی
که نیم‌جرعه به کامت رسد ز جامِ کیان