چه بایدم دلِ شوریده درجهان بستن
که راست طاقتِ چندین به صبر بنشستن

اگر ز مطرب و می‌خانه توبه دادندم
هنوز توبه نکردم ز توبه بشکستن

گدایِ کویِ خراباتیان بُدن به‌ از آنک
به عنف سلطنتی کردن و دلی خستن

به مذهبِ من اگر عارفی تفاوت نیست
ردا فکندن و زنّار بر میان بستن

کمالِ اهلِ تصوّف به چیست می‌دانی
به معرفت، نه به برجستن و فرو جستن

نتیجه ای ز کراماتِ اولیا آن است
که هم چو مریمِ دوشیزه‌اند آبستن

نزاریا چه کنی قصه چاره چیست همین
ز خویشتن ببریدن به دوست پیوستن

گرت مقامِ قرار آرزو کند باید
ز استحالتِ دنیا و آخرت رستن