هوش مصنوعی:
شاعر از زندگی ناخوش و دل مشوش خود شکایت می‌کند و بیان می‌کند که دلش همچون ترکش پر از تیرهای حوادث است. او هرگز طعم آرامش را نچشیده و از روزهای خوش نیز تنها شب‌های تلخ برایش باقی مانده است. در نهایت، از مردم چشم بدی که بر آتش مشکلاتش آب می‌پاشند، به خدا پناه می‌برد.
رده سنی:
16+
متن حاوی مضامین عمیق عاطفی و ناامیدی است که درک آن برای سنین پایین ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند 'دل پر تیر' و 'شب خوش من' نیاز به بلوغ فکری برای درک کامل دارند.
شمارهٔ ۱۳۱
آه ازین زندگیّ ناخوش من
وز دل و خاطر مشوّش من
سپر زخم حادثات شدست
دل پر تیر همچو ترکش من
در همه عمر خویش نشنیدست
بوی راحت دل بلاکش من
طمع خوشدلی ندارم از آنک
روز خوش کرده است شب خوش من
هم عفاالله مردم چشمم
کآبکی می زند بر آتش من
وز دل و خاطر مشوّش من
سپر زخم حادثات شدست
دل پر تیر همچو ترکش من
در همه عمر خویش نشنیدست
بوی راحت دل بلاکش من
طمع خوشدلی ندارم از آنک
روز خوش کرده است شب خوش من
هم عفاالله مردم چشمم
کآبکی می زند بر آتش من
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
