هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر احساسات عمیق شاعر نسبت به معشوق است. او از دل‌بستگی، غم عشق، زیبایی‌های معشوق و تأثیرات آن بر روح و روان خود سخن می‌گوید. تصاویری مانند زلف دلگیر، لب شیرین، و چهره‌ی معشوق به‌کار رفته‌اند که نشان‌دهنده‌ی عشق و شیفتگی شاعر است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک زیبایی‌شناسی شعر کلاسیک فارسی معمولاً به سطحی از بلوغ فکری و ادبی نیاز دارد.

شمارهٔ ۱۳۵

دلی دارم ز جان دل برگرفته
پس از پیشم پی دلبر گرفته

بترک خوشدلیها گفته وانگه
غمش را تنگ اندر بر گرفته

شده در سایۀ آن زلف دلگیر
گرفته خانه و در خور گرفته

غمت از نازنینی عاشقانرا
سراسر در زر و گوهر گرفته

لب شیرین تو انگام نکته
هزاران خرده در شکر گرفته

خیال زلف تو اندیشه ها را
همه در مشک و در عنبر گرفته

ز عکس زلف و تاب و چهرۀ تو
دل من صورت مجمر گرفته

زهی از پرتو رخسار خوبت
چراغ آسمان اندر گرفته

همی خندم بر غم دشمن خویش
وگر چه همچو شمعم سر گرفته

ز بار عشق آن مشکین رسنها
قد من عادت چنبر گرفته

مثال خزطّ تو در باغ دیده
بنفشه نسختی زان بر گرفته
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.