هوش مصنوعی:
این شعر به ستایش خداوند و فیض بی‌کران او می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که بخشی از نعمت‌های الهی به انسان می‌رسد و بخش دیگر به کبریا (خداوند) تعلق دارد. او همچنین اشاره می‌کند که ایمان به خداوند ترکیبی از شکر و صبر است و در نهایت، شاعر به این نتیجه می‌رسد که تنها راه حل مشکلات، توکل به خداوند است.
رده سنی:
15+
محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از واژگان و استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۴۳ - وله ایضا
ای کریمی که گاه فیض نوال
رشح کلکت معلّم ابرست
از عطای تو نیمه یی برسید
وان دگر نیمه هم بران کبرست
همچو ایمان برات انعامت
نیمه یی شکر و نیمه یی صبرست
اینچنین منکرست که این وجه است
من بدیدم علاج آن جبرست
رشح کلکت معلّم ابرست
از عطای تو نیمه یی برسید
وان دگر نیمه هم بران کبرست
همچو ایمان برات انعامت
نیمه یی شکر و نیمه یی صبرست
اینچنین منکرست که این وجه است
من بدیدم علاج آن جبرست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۲ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴ - وله ایضا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
