هوش مصنوعی: شاعر در این متن به ستایش و تمجید از شخصی با عنوان "خواجه منصور" می‌پردازد و او را برتر از بخت و اقبال می‌داند. او بیان می‌کند که در جهان هیچکس به پایه‌ای این شخص نمی‌رسد و حتی خورشید در سایه قهر او نور خود را از دست می‌دهد. شاعر همچنین از لطف و عتاب این شخص سخن می‌گوید و خود را در برابر او کوچک می‌شمرد. در پایان، او از خداوند طلب عفو و بخشش می‌کند و اشاره می‌کند که همه گناهان قابل بخشش هستند جز شرک.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن برای سنین پایین‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۶۲ - وله ایضا

نظر می کنم در جهان بخت را
به از درگاه تو منظور نیست

یقین شد ظفر را که در روزگار
بجز رایت خواجه منصور نیست

کجا قهر تو سایه بر وی فکند
در آن خطّه خورشید را نور نیست

دماغ جهان از سر کلک تو
شب و روز بی مشک و کافور نیست

چرا پیش لطف تو دم می زند
صبا گر به لطف تو مغرور نیست؟

خلوص دعا گو بر آن سان که هست
زرای منیر تو مستور نیست

سیه کن چو شب روزم، ار صدق من
بنزد تو چون صبح مشهور نیست

چه مرد عتاب تو باشد رهی ؟
که این پایۀ خان و فغفور نیست

اگر نیست پذرفته اعذار من
پس اندر جهان هیچ معذور نیست

دعاییست در دست من، چون کنم؟
مرا چون جز این قدر مقدور نیست

هر آنچ آن صوابست نزدیک تو
دعاگو از آن مصلحت دور نیست

چو کام جهان از برم دور باد
دلم گر بدان خدمت آزور نیست

همه زلّتی هست در جای عفو
مگر شرک کان جرم مغفور نیست
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۱ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۳ - وله ایضا فی استدعا التّبن
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.