هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش و توصیف مقام و جایگاه بلند یک شخصیت بزرگ و بخشنده می‌پردازد. او از قدرت، کرم، و هنرپروری این شخصیت سخن می‌گوید و تأثیر او را در جهان و تاریخ هنر برجسته می‌کند. شاعر همچنین از نیازهای خود و دیگران به لطف و حمایت این شخصیت اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن به دانش و بلوغ فکری نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و صنایع ادبی پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۲۶ - و له ایضاً

ای آنکه فلک سغبۀ ایّام تو باشد
دوران فلک بر حسب کام تو باشد

این آز شکم خوار که سیری نشناسد
ضامن بکفافش کف مطعام تو باشد

حاشا که کف راد نرا بحر کنم نام
خودکی چو منی را دل دشنام تو باشد؟

آن چشمه که یک رشحه از آن آب حیاتست
نزدیک خرد جرعه یی از جام تو باشد

گر صید تواند اهل هنر هیچ عجب نیست
چون دانۀ دلها همه در دام تو باشد

در کوی تو خورشید کند مشعله داری
خاصه که زحل هندوک بام تو باشد

عقلی که باندام تراز وی نبود خلق
خواهد که یکی موی بر اندام تو باشد

از عهد تو تا منقرض عالم ازین پس
تاریخ هنر پروری ایّام تو باشد

آورد دگر باره بنزد تو صداعی
خادم که همه ساله درابرام تو باشد

معماریی آغاز نهادست که او را
الّا که معاون کرم عام تو باشد

بی برگیش از کاه همی باشد و او را
بیرون شو از این کار باعلام تو باشد

مقصود نه کاهست ولی تا همه چیزش
تا کاه بدیوار ز انعام تو باشد

کاه از پی تخفیف همی خواهد لیکن
گر تو بکرم جو بدهی نام تو باشد

این کار علی الجملع که درپیش دعاگوست
کاریست که موقوف بر اتمام تو باشد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۵ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۷ - وله ایضا فی صفة الفرس
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.