هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش کرامت و لطافت یک شخصیت یا وجود مقدس می‌پردازد. او با استفاده از تصاویر زیبایی مانند باغ، یاسمن، سرو، گوهر عدن، و مشک، به توصیف ویژگی‌های برجسته‌ی این شخصیت می‌پردازد و بیان می‌کند که هیچ چیزی در جهان به پای او نمی‌رسد. شاعر همچنین از زبان و بیان خود برای تقدیر و تشکر از این وجود سخن می‌گوید.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از صنایع ادبی و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان یافت می‌شود.
شمارهٔ ۱۷۲ - وله ایضا
ای کریمی که با لطافت تو
باغ را برگ یاسمن نبود
چو تو در راستی و ازادی
قامت سرو در چمن نبود
تا بلفظ تو در نیاویزد
قیمت گوهر عدن نبود
چون من از خلق تو سخن گویم
مشک را جای دم زدن نبود
چون من و چون تو کس بدست و زبان
در فشان و شکر شکن نبود
سخنی کاندرو همه شکرست
گر چه جز در زبان من نبود
من ز دست تو چشم می دارم
شکری کاندران سخن نبود
باغ را برگ یاسمن نبود
چو تو در راستی و ازادی
قامت سرو در چمن نبود
تا بلفظ تو در نیاویزد
قیمت گوهر عدن نبود
چون من از خلق تو سخن گویم
مشک را جای دم زدن نبود
چون من و چون تو کس بدست و زبان
در فشان و شکر شکن نبود
سخنی کاندرو همه شکرست
گر چه جز در زبان من نبود
من ز دست تو چشم می دارم
شکری کاندران سخن نبود
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۱ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۳ - وله ایضا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
