هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از گناهکار بودن خود و انجام اعمال ناشایست اعتراف میکند. او از حرص و طمع خود و بیشرمی در برابر موی سپید و اعمال سیاهش میگوید. با وجود نیت توبه، باز هم به معصیت ادامه میدهد و اعمالش را ناپسند میداند. با این حال، گاهی به درگاه الهی پناه میبرد و با وجود نااهلی، امید به بخشش دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن برای سنین پایینتر دشوار است. همچنین، موضوعاتی مانند گناه، توبه و ندامت ممکن است برای مخاطبان جوانتر نیاز به توضیح و تفسیر داشته باشد.
شمارهٔ ۲۵۳ - وله فی التّوبیخ
من که شب و روز گنه می کنم
بندگی حرص و شره می کنم
شرم ندارم که به موی سپید
نامۀ اعمال سیه می کنم
نیست ز من باز پس افتاده تر
از چپ و از راست نگه می کنم
نیّت توبت کنم و بر عقب
ای یکی معصیه ده می کنم
طعمۀ سگ را نپسندد خرد
آنچه منش توشۀ ره می کنم
طرفه تر اینست که بر درگهش
عذر گنه هم به گنه می کنم
با همه نا اهلی خود گه گهی
بر در او پشت دوته می کنم
هم نشوم از کرمش نا امید
گر چه همه کار تبه می کنم
بندگی حرص و شره می کنم
شرم ندارم که به موی سپید
نامۀ اعمال سیه می کنم
نیست ز من باز پس افتاده تر
از چپ و از راست نگه می کنم
نیّت توبت کنم و بر عقب
ای یکی معصیه ده می کنم
طعمۀ سگ را نپسندد خرد
آنچه منش توشۀ ره می کنم
طرفه تر اینست که بر درگهش
عذر گنه هم به گنه می کنم
با همه نا اهلی خود گه گهی
بر در او پشت دوته می کنم
هم نشوم از کرمش نا امید
گر چه همه کار تبه می کنم
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۵۲ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۵۴ - ایضا له
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.