هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، بیانگر درد و رنج عاشقانه و ناامیدی از یار است. شاعر از غم و بلا سخن می‌گوید و آرزو می‌کند که اگر یارش همدردی می‌کرد، زندگی‌اش آسان‌تر می‌شد. همچنین، او به مقایسه خود با مجنون و دیگران می‌پردازد و از عشق بی‌پاسخ خود می‌نالد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و غمگین است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات عرفانی و ادبی موجود در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۷۱ - دل پرغم

گر دل غم پرور ما غمگساری داشتی
با بلا خوش بودی و در غم قرار داشتی

نام مجنون در جهان هرگز نبوده این چنین
گرچنان بودی که چون من یادگاری داشتی

هردو عالم را ز یک پرتو سراسر سوختی
آفتاب از آتش من گر شراری داشتی

گل چرا غرق عرق گشتی ز خجلت پیش تو
گر نه آن بودی که از رشک تو خاری داشتی

نسبتی میداشت با من شمع در سوز و گداز
گر دل بریان و چشم اشکباری داشتی

یار محیی گر گشودی رخ میان مردمان
ترک یار خویش کردی هر که یاری داشتی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۰ - من که ام!
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۲ - دل زار
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.