درباره عبدالقادر گیلانی

رئیس عبدالقادر گیلانی با نام کامل عبدالقادر بن صالح جنگی‌دوست گیلانی، عارف، صوفی، محدث، رئیس و شاعر ایرانی سده پنجم و ششم قمری بود .وی بنیادگذار سلسله تصوف قادریه (منتسب به عبدالقادر) بود .او از سرشناسان بزرگان تصوف و شیخ طریقه قادریه است .کنیه وی «ابومحمد» و لقبش «محی الدین» است.
نام کامل او «شیخ محی الدین ابو محمد عبدالقادر بن ابی صالح موسی جنگی دوست گیلانی است و برخی القاب او «ثموت الثقلین»، «شیخ کل»، «شیخ مشرق»، «محی الدین» می‌باشد .از دیگر القاب او می‌توان به «غوث گیلانی»، «غوث»، «غوث اعظم»، «غوث الثقلین»، «باز اشهب»، «باز اللَّه» و «جنگی دوست» اشاره کرد.
در تاریخ و مکان زادروز او اختلاف وجود دارد و ۴۷۰ یا ۴۷۱ یا ۴۹۰ یا ۴۹۱ قمری تاریخ‌های زادروز او ذکر شده‌اند. در محل تولد وی نیز اختلاف وجود دارد. برخی محل تولد وی را روستای گیلان ده از توابع چابکسر می‌دانند که محل سکونت ابوالعباس قصاب آملی نیز بوده‌است. بعضی نیز ولادت او را در قریه «بشتیر» از توابع گیلان و در شب ۱ رمضان ۴۷۰ قمری (۲۲ اسفند ۴۵۶ خورشیدی) دانسته‌اند. و نیز برخی ایشان را متولد صومعه سرا از شهرهای استان گیلان می‌دانند. مقبره مادرش نیز در این شهر می‌باشد.
در روز و ماه درگذشت شیخ عبدالقادر گیلانی اختلاف وجود دارد. سال‌های ۵۶۰ یا ۵۶۱ یا ۵۶۲ قمری به‌عنوان تاریخ درگذشت او ذکر شده‌است. اما همه مورخان و صاحبان کتاب‌های رجال درگذشت او را در سال ۵۶۱ قمری نوشته‌اند.
در شب شنبه ۸ ربیع‌الاول ۵۶۱ قمری (۲۹ دی ۵۴۴ خورشیدی) در مدرسه‌ای که وعظ و ارشاد می‌کرد در بغداد درگذشت و همان‌جا در مدرسه‌اش به خاک سپرده شد. مقبره وی توسط شاه اسماعیل یکم در جریان فتح بغداد تخریب شد.


در ویکی پدیا بیشتر بخوانید

آثار ویدئویی و صوتی مرتبط با این منبع
شمارهٔ ۱ - روزگار دل شمارهٔ ۲ - پیرکنعان شمارهٔ ۳ - بلبل شوریده شمارهٔ ۴ - همت مردانه شمارهٔ ۵ - وعده دیدار شمارهٔ ۶ - آه مردم شمارهٔ ۷ - هرچه خواهی بطلب شمارهٔ ۸ - غم مخوری شمارهٔ ۹ - می صافی شمارهٔ ۱۰ - همره بادصبا شمارهٔ ۱۱ - پای دل شمارهٔ ۱۲ - شب وصل حبیب شمارهٔ ۱۳ - زلال رحمت حق شمارهٔ ۱۴ - الله گو شمارهٔ ۱۵ - درد بی حدّ شمارهٔ ۱۶ - آه از آن ساعت شمارهٔ ۱۷ - آرزو دارم شمارهٔ ۱۸ - بلای ناگهان شمارهٔ ۱۹ - شیوه شیرین شمارهٔ ۲۰ - چون برقع بر اندازد شمارهٔ ۲۱ - حضور درد شمارهٔ ۲۲ - شرح جور یار شمارهٔ ۲۳ - طعنه بدخواه شمارهٔ ۲۴ - سرمست صبغت الله شمارهٔ ۲۵ - خاکستری شمارهٔ ۲۶ - فرهاد و بیستون شمارهٔ ۲۷ - دارم امید شمارهٔ ۲۸ - عشق حق شمارهٔ ۲۹ - آرزوی یار شمارهٔ ۳۰ - تجلّی جمال شمارهٔ ۳۱ - جانب گلشن شمارهٔ ۳۲ - دل مجروح شمارهٔ ۳۳ - خیمه به محشر شمارهٔ ۳۴ - نورایمان شمارهٔ ۳۵ - سیّد انبیاء شمارهٔ ۳۶ - همه شب شمارهٔ ۳۷ - نومید مشو شمارهٔ ۳۸ - شام بشارت شمارهٔ ۳۹ - غافل از احوال مظلومان شمارهٔ ۴۰ - چونکه یوسف نیست شمارهٔ ۴۱ - باده جان شمارهٔ ۴۲ - ازدست عشق شمارهٔ ۴۳ - سرمه چشم فلک شمارهٔ ۴۴ - دل زنگار خورده شمارهٔ ۴۵ - حسن یوسف شمارهٔ ۴۶ - خانه عشق شمارهٔ ۴۷ - پهلوی دل شمارهٔ ۴۸ - شرح عاشقی شمارهٔ ۴۹ - من محمّدیم شمارهٔ ۵۰ - ای خوش آن روز شمارهٔ ۵۱ - مرغ آتش خواره شمارهٔ ۵۲ - درباغ رضوان شمارهٔ ۵۳ - مکن از خواب بیدارم شمارهٔ ۵۴ - حضرت بیچون شمارهٔ ۵۵ - بی ماه روی تو شمارهٔ ۵۶ - همی خواهم کاو بینم شمارهٔ ۵۷ - قلعه روحانیان شمارهٔ ۵۸ - یارمستقیم شمارهٔ ۵۹ - نسیم رضوان شمارهٔ ۶۰ - اندر سایه طوبی شمارهٔ ۶۱ - نشان یار می جویم شمارهٔ ۶۲ - قلندرخانه عشق شمارهٔ ۶۳ - محی دل افگار شمارهٔ ۶۴ - ناله های من شمارهٔ ۶۵ - مجال صحبت در خلوت شمارهٔ ۶۶ - طلب آمرزش شمارهٔ ۶۷ - جمال یار شمارهٔ ۶۸ - گرتو طلبی داری شمارهٔ ۶۹ - یار کو؟ شمارهٔ ۷۰ - من که ام! شمارهٔ ۷۱ - دل پرغم شمارهٔ ۷۲ - دل زار شمارهٔ ۷۳ - برون آ شهسوارا شمارهٔ ۷۴ - بی وفا