عشق از صورت او آینه جان بنمود
تا در ان آینه عکس رخ جانان بنمود

حسن او عکس جمالی ست که بیش از نظر است
عجب است این که در آیینه امکان بنمود

آب حیوان که میان ظلمات است نهان
دوست در چشمهٔ خورشید در فشان بنمود

آن صفت ها که رسیده است به گوشم ز بهشت
روی او چشم مرا روشن و آسان بنمود

زلف بر عارض او چون رقم کفر کشید
باد برداشت سر زلفش و ایمان بنمود

گفتمش جز دل من هست تو را زندانی
در شکنهای سر زلف هزاران بنمود

بر زبانم سخن نظم ثریتا میرفت
خنده زد بر سخنم رسته دندان بنمود

آن که بخشید حلاوت به لب شیرینش
در حدیثم اثری زان شکرستان بنمود

می نماید به عنایت ز سخنهای همام
آن لطافت که ز شاخ گل خندان بنمود

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir