گفت غیرِ راستی نَرْهانَدَت
دادْ سویِ راستی می‌خوانَدَت

راست گو، تا وارَهی از چَنگِ من
مَکْر نَنْشانَد غُبارِ جنگِ من

گفت چون دانی دروغ و راست را
ای خیال اَنْدیشِ پُر اندیشه‌ها؟

گفت پیغامبر نِشانی داده است
قَلْب و نیکو را مِحَک بنْهاده است

گفته است اَلْکِذْبُ رَیْبٌ فِی الْقُلوب
گفت اَلصِّدْقُ طُمَأْنینٌ طَروب

دل نیارامَد ز گفتارِ دروغ
آب و روغن هیچ نَفْروزَد فُروغ

در حَدیثِ راستْ آرامِ دل است
راستی‌ها دانهٔ دامِ دل است

دل مگر رَنْجور باشد بَد دَهان
که نَدانَد چاشْنیِّ این و آن

چون شود از رنج و عِلَّت دلْ سَلیم
طَعْمِ کذْب و راست را باشد عَلیم

حِرصِ آدمْ چون سویِ گندم فُزود
از دلِ آدم سَلیمی را رُبود

پس دروغ و عِشوه‌اَت را گوش کرد
غِرِّه گشت و زَهرِ قاتلْ نوش کرد

کَزْدُم از گندم ندانست آن نَفَس
می‌پَرَد تَمییز از مَستِ هَوَس

خَلْقْ مَستِ آرزواَند و هوا
زان پَذیرایَند دَستانِ تو را

هر کِه خود را از هوا خو باز کرد
چَشمِ خود را آشنایِ راز کرد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir