هوش مصنوعی:
صوفیان از یک صوفی شکایت کردند که بسیار سخن می‌گوید، زیاد می‌خورد و بیش از حد می‌خوابد. شیخ به آن‌ها توصیه کرد که اعتدال را رعایت کنند و از افراط و تفریط بپرهیزند. او با اشاره به داستان موسی و خضر، تأکید کرد که زیاده‌روی در هر کاری می‌تواند به اختلاف و جدایی منجر شود. شیخ همچنین به صوفیان توصیه کرد که با کسانی همراه شوند که هم‌فکر و همراه آن‌ها هستند و از تن‌پرستی و تجملات دوری کنند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم فلسفی و ادبی دارد. همچنین، استفاده از داستان‌های نمادین مانند داستان موسی و خضر، برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است پیچیده باشد.
بخش ۱۰۲ - تشنیع صوفیان بر آن صوفی کی پیش شیخ بسیار می‌گوید
صوفیان بر صوفی‌یی شُنْعه زدند
پیشِ شیخِ خانقاهی آمدند
شیخ را گفتند دادِ جانِ ما
تو ازین صوفی بِجو ای پیشوا
گفت آخِر چه گِله‌ست ای صوفیان
گفت این صوفی سه خو دارد گِران
در سُخَن بسیارگو هَمچون جَرَس
در خورِش اَفْزون خورَد از بیست کَس
وَرْ بِخُسبَد، هست چون اَصْحابِ کَهْف
صوفیان کردند پیشِ شیخْ زَحْف
شیخ رو آوَرْد سویِ آن فَقیر
کِی زِ هر حالی که هست اَوْساط گیر
در خَبَر خَیْرُ الْاُمور اَوْساطُها
نافِع آمد زِاعْتِدالْ اَخْلاط‌ها
گَر یکی خَلْطی فُزون شُد از عَرَض
در تَنِ مَردم پَدید آید مَرَض
بر قَرینِ خویش مَفْزا در صِفَت
کان فِراق آرَد یَقین در عاقِبَت
نُطْقِ موسیٰ بُد بر اندازه وَلیک
هم فُزون آمد زِ گفتِ یارِ نیک
آن فُزونی با خَضِر آمد شِقاق
گفت رو، تو مُکْثِری، هٰذا فِراق
موسیا بسیارگویی، دور شو
وَرْنه با من گُنگ باش و کور شو
وَرْ نرفتی، وَزْ سِتیزه شِسْته‌یی
تو به مَعنی رفته‌یی، بُگْسَسته‌یی
چون حَدَث کردی تو ناگَهْ در نماز
گویَدَت سویِ طَهارت رو بِتاز
وَرْ نرفتی، خُشکْ خَنبان می‌شَوی
خود نمازت رفت پیشین ای غَوی
رو بَرِ آن‌ها که هم‌جُفتِ تواَند
عاشقان و تشنهٔ گفتِ تواَند
پاسْبان بر خوابْناکان بَرفُزود
ماهیان را پاسْبان حاجَت نبود
جامه‌پوشان را نَظَر بر گازُر است
جانِ عُریان را تَجَلّی زیور است
یا زِ عُریانان به یک سو باز رو
یا چو ایشان فارغ از تَنْ جامه شو
وَرْ نمی‌توانی که کُلّ عُریان شَوی
جامه کَم کُن تا رَهِ اَوْسَط رَوی
پیشِ شیخِ خانقاهی آمدند
شیخ را گفتند دادِ جانِ ما
تو ازین صوفی بِجو ای پیشوا
گفت آخِر چه گِله‌ست ای صوفیان
گفت این صوفی سه خو دارد گِران
در سُخَن بسیارگو هَمچون جَرَس
در خورِش اَفْزون خورَد از بیست کَس
وَرْ بِخُسبَد، هست چون اَصْحابِ کَهْف
صوفیان کردند پیشِ شیخْ زَحْف
شیخ رو آوَرْد سویِ آن فَقیر
کِی زِ هر حالی که هست اَوْساط گیر
در خَبَر خَیْرُ الْاُمور اَوْساطُها
نافِع آمد زِاعْتِدالْ اَخْلاط‌ها
گَر یکی خَلْطی فُزون شُد از عَرَض
در تَنِ مَردم پَدید آید مَرَض
بر قَرینِ خویش مَفْزا در صِفَت
کان فِراق آرَد یَقین در عاقِبَت
نُطْقِ موسیٰ بُد بر اندازه وَلیک
هم فُزون آمد زِ گفتِ یارِ نیک
آن فُزونی با خَضِر آمد شِقاق
گفت رو، تو مُکْثِری، هٰذا فِراق
موسیا بسیارگویی، دور شو
وَرْنه با من گُنگ باش و کور شو
وَرْ نرفتی، وَزْ سِتیزه شِسْته‌یی
تو به مَعنی رفته‌یی، بُگْسَسته‌یی
چون حَدَث کردی تو ناگَهْ در نماز
گویَدَت سویِ طَهارت رو بِتاز
وَرْ نرفتی، خُشکْ خَنبان می‌شَوی
خود نمازت رفت پیشین ای غَوی
رو بَرِ آن‌ها که هم‌جُفتِ تواَند
عاشقان و تشنهٔ گفتِ تواَند
پاسْبان بر خوابْناکان بَرفُزود
ماهیان را پاسْبان حاجَت نبود
جامه‌پوشان را نَظَر بر گازُر است
جانِ عُریان را تَجَلّی زیور است
یا زِ عُریانان به یک سو باز رو
یا چو ایشان فارغ از تَنْ جامه شو
وَرْ نمی‌توانی که کُلّ عُریان شَوی
جامه کَم کُن تا رَهِ اَوْسَط رَوی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۲۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۱۰۱ - کرامات آن درویش کی در کشتی متهمش کردند
گوهر بعدی:بخش ۱۰۳ - عذر گفتن فقیر به شیخ
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
