درعشق شد به رنگ دگر روزگار ما
تغییر رنگ ماست خزان و بهار ما

از خویش می رویم سبکتر ز بوی گل
بر طرف دامنی ننشیند غبار ما

ابر بهار در عرق شرم غوطه زد
از مایه داری مژه ی اشکبار ما

همچون سپند، زآتش شوق تو می تپید
روزی که داشت خانه به خارا، شرار ما

مانندگرد، کز رم آهو شود بلند
آرام می رمد ز دل بی قرار ما

از تاب رشک در جگر لاله خون کند
داغ تو گر بهار کند، در کنار ما

رفتیم و مانده است به جان چون قلم، حزین
بر صفحه ی زمانه، سخن یادگار ما