هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که از تشبیهات شراب و میخانه برای بیان مفاهیم عرفانی و عشق الهی استفاده می‌کند. شاعر از تلاش‌های بی‌ثمر، عشق به معشوق حقیقی، و بی‌خبری زاهد از بزم عرفانی سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌ای به صبر و انتظار در راه عشق و ناامیدی از دنیای مادی دارد.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده‌ای مانند شراب و میخانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات عرفانی و تمثیل‌های آن دارد.

شمارهٔ ۷

می چون سبو کشید، لب می پرست ما
در کارگاه سعی، نجنبید دست ما

ما کرده ایم دانه ی دل در زمین عشق
از آسیای چرخ نیاید شکست ما

امروز، زاهد از لب ما بوی می شنید
ای بی خبر ز بزم شراب الست ما

پا در زمین نشئه ی عشرت فشرده ایم
باشد چو تاک، میکده ها زیر دست ما

خمخانه ها تهی شد و ما تشنه لب حزین
می، شد کبابِ حوصله ی دیر مست ما
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.