هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عارفانه است که از احساسات عمیق، عشق، رنج‌های جاودانه و وابستگی به معشوق سخن می‌گوید. شاعر از قفس به عنوان آشیانه یاد می‌کند که نشان‌دهنده اسارت در عشق است و از باده‌های شبانه و سودای عشق به عنوان عوامل بی‌خودی و خانه‌خرابی یاد می‌کند. در نهایت، متن با آرزوی طولانی‌شدن عمر غم‌های جاودانه در محبت پایان می‌یابد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به مفاهیمی مانند بی‌خودی از باده و خانه‌خراب شدن عشق ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.

شمارهٔ ۴۳

شور دلها بود ترانه ما
نمک دیده ها فسانه ی ما

دست پروردگان صیادیم
قفس ماست، آشیانه ما

سر رفعت به عرش می ساید
علم آه عاشقانهٔ ما

خرد افتاده بود صبح ازل
بی خود از باده شبانه ما

یادگار هزار رنگ گل است
خس و خاشاک آشیانه ما

کرده سودای عشق خانه خراب
چین زلفی، نگار خانهٔ ما!؟

در محبت دراز باد حزین
عمر غمهای جاودانه ما
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.