چو لاله با چمن حسن و عشق، خوست مرا
می مجاز و حقیقت به یک سبوست مرا

ز نکهت نفسم می دمد بهار، که دل
ز داغ عشق تو چون نافه مشکبوست مرا

به گرد بام و درم دیر و کعبه می گردد
از آن زمان که به درگاه عشق، روست مرا

ز خود تهی شده ام چون نی و ز ناله پرم
خروش درد تو پیچیده درگلوست مرا

عقیق صبر، زبانم به کام حسرت سوخت
مکیدن لب لعل تو، آرزوست مرا

گدای عشقم و ناید فرو به مهر سرم
می چو آتش سوزنده در سبوست مرا

به راه صبح ندارم چراغ دیده، حزین
که داغ بر جگر و سینه بی رفوست مرا