از پرده چو خواهد، گل رخسار برآرد
پوشد به لباس گل و از خار برآرد

دل از خم زلفش چه خیال است برآرم؟
چون آینه کز سبزه ی زنگار برآرد

امروز مگر همّت مردانه ی ساقی
بنیاد غم از ساغر سرشار برآرد

افسرده دلی رفت ز حد، شور جنون کو؟
تا بی خودم از خانهٔ خمار برآرد

بوی سر زلف تو دهد طرح به سنبل
آهی که حزین از دل افگار برآرد