باد صبا فسانهٔ زلف تو ساز کرد
پیغام آشنا، شب ما را دراز کرد

گردید قسمتم ز ازل عشق شعله خو
ساقی مرا به جرعهٔ می جانگداز کرد

افزون شد از بهار خطت، شور عاشقان
نیرنگ باغ، نالهٔ مرغان دراز کرد

گویا لبالب از می عجز و نیاز بود
پیمانه ای که چشم تو را مست ناز کرد

مگشای لب به قصهٔ راز نهان حزین
نتوان حدیث شوق به عمر دراز کرد