دارم ز ریزش مژه، جیب و کنار خوش
باشد چمن به سایهٔ ابر بهار خوش

چون شیشه‎ی شکسته، در افسرده انجمن
می آیدم ز گریهٔ بی اختیار خوش

هر جا معاشران تو باشند اهل دل
مستی خوش است و زهد خوش است و خمار خوش

از دیده ام قدم مکش ای نازنین نهال
سرو سهی بود به لب جویبار خوش

در گیر و دار ناخوش و خوش نیستم حزین
باشد دلم به خواستهٔ کردگار خوش